من آن مرغک بال و پر بسته ام

که از زندگی در قفس حسته ام

چنان عاجزم من زجور زمان

به تنگ آمده قلب بشکسته ام

در این غمکده تا به کی سرکنم

به امید اعجازی بنشسته ام

خدا گر زحکمت ببستی دری

ز رحمت تو بگشا در دیگری

به صبحی که چشمم همی باز شد

ببینم که از غم دگر رسته ام

                         (ر- کریمی راد)

مادر از بهر غم و رنج جهان زاد مرا
درس غم داد در این مدرسه استاد مرا

دل من پیر شد از بس که جفا دید وجفا
ندهد سود دگر قامت شمشاد مرا

آنچه می خواست دلم چرخ جفا پیشه نداد
وآنچه بیزار از آن بود دلم ،داد مرا

پیش ما سوختگان مسجد و میخانه یکی است
حرم ودیر یکی سبحه و پیمانه یکی است

این همه جنگ و جدل حاصل کوته نظری است
گر نظر پاک کنی کعبه و بتخانه یکی است

                  ---------------------------

                     ----------------------

 از خدا خواستم تا دردهایم را از من بگیرد،

دلم آشفته آن مايه ناز است هنوز

مرغ پرسوخته در پنجه باز است هنوز

جان به لب آمد و لب برلب جانان نرسيد

دل به جان آمد و او برسر ناز است هنوز

دوستت دارم و دانم كه تويي دشمن جانم
از چه با دشمن جانم شده ام دوست ندانم

غمم اين است كه چون ماه نو انگشت نمايي
ورنه غم نيست كه در عشق تو رسواي جهانم

یک شبی مجنون نمازش را شکست

بی وضو در کوچه لیلا نشست

شاعر و فرشته ای با هم دوست شدند...

فرشته پری به شاعر داد و شاعر شعری به فرشته...

شاعر پر فرشته را لای دفتر شعرش گذاشت و شعرهایش بوی اسمان گرفت...

فرشته شعر را زمزمه کرد و دعایش مزه عشق گرفت...

خدا گفت:"زندگی برای هردوتان دشوار می شود...

زیرا شاعر را که بوی اسمان را بشنود زمین برایش کوچک است...

و فرشته ای که مزه عشق را بچشد اسمان برایش تنگ....